រយៈពេលប្រហែល៤ឆ្នាំកន្លងផុតទៅដែលយើងមិនបានទទួលដំនឹងពីណាថានិងដារីនសោះ តើជីវិតស្នេហារបស់ពួកគេនឹងទៅជាយ៉ាងណា ក្រោយការត្រលប់របស់ដារីនបន្ទាប់ពីការបញ្ចប់សិក្សានៅអូស្ត្រាលី តើគេត្រូវរៀបការជាមួយនឹងគូដណ្តឹងចាប់ផ្ទឹមរបស់គេមែនទេ ហើយគេត្រូវបញ្ចប់សេចក្តីស្រលាញ់របស់គេចំពោះណាថាត្រឹមប៉ុណ្ណឹងឬ ហើយណាថានឹងទៅជាយ៉ាងណាពេលគ្មានដារីននៅក្បែរ…………….
«ជើងហោះហើរ៣១១ ពីប្រទេសអូស្រ្តាលីនិងមកដល់នាពេលបន្តិចទៀតនេះ….» នេះជាអក្សរដែលរត់លើក្តារអេឡិចត្រូនិច សម្រាប់បង្ហាញដល់អ្នកដែលកំពុងរង់ចាំសាច់ញាតិ ឬមិត្តភក្តិជាដំនឹងឲ្យបានដឹង។ សម្លេងយន្តហោះជ្រែកអាកាសសារ សម្លេងមនុស្សអ៊ូអរពាសពេញព្រលានយន្តហោះ ហាក់មិនបានបន្លប់ចិត្តធាវីដែលកំពុងចាំគូដណ្តឹងទាំងអន្ទះសារនោះឡើយ។ ថ្ងៃនេះអ្នកមកទទួលដារីនឃើញមានគូដណ្តឹងរបស់គេ និងរ៉ាលី។ ទឹកមុខញញឹមរបស់កម្លោះម្នាក់ដែលយើងទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ស្គាល់គេពីមុនមកហើយ តែឥលូវហាក់ប្រែរូបរាងខ្លះៗ បានបង្ហាញមកកាន់មិត្ត និងគូដណ្តឹងដែលរង់ចាំខ្លួននៅជួរមនុស្សរង់ចាំជាច្រើន។ ធាវីរត់ទៅអោបដារីនដោយក្តីនឹករលឹកនិងស្រលាញ់បំផុត រ៉ាលីយកដៃទះស្មាមិត្តតិចៗ បញ្ចាក់ការស្វាគមន៍ការមកដល់របស់គេ។
«ស្វាគមន៍ការមកដល់home sweet homeវិញ!» រ៉ាលីនិយាយបណ្តើរទះស្មាមិត្តបណ្តើរ
«បងសុខសប្បាយទេ? បងមាននឹកអូនទេ? …» សំនួរជាច្រើនចេញពីប្រអប់មាត់ធាវី ដែលធ្វើឲ្យដារីនសឹងរកចមើ្លយតបមិនចង់ទាន់ តែនេះក៏ដោយសារចិត្តស្រលាញ់របស់ធាវីដែរ
«តោះពួកយើងល្មមទៅហើយ!» រ៉ាលីហៅមិត្តទាំងអស់ ឲ្យដើរសំដៅទៅចំនតឡាន ដើម្បីនឹងអាលទៅផ្ទះដារីន ព្រោះអ្នកផ្ទះដារីនក៏អន្ទះសារចង់ជួបគេដែរ
ពេលដើរជិតដល់ឡាន ធាវីបានចាប់យកវ៉ាលីពីដៃដារីន «មក៍ ចាំខ្ញុំយកទៅទុកក្នុងឡានឲ្យ!»
បានឱកាសដារីនក៏សួររ៉ាលី «ចុះឯណាមិនឃើញណាថា ហេតុអីគេមិនមក គេមិនដឹងថាខ្ញុំនឹកគេប៉ុណ្ណាទេឬ?»
រ៉ាលីសម្លឹងមុខមិត្ដដោយបើកភ្នែកធំៗ ក្នុងន័យអានិតមិត្ត ហើយនិយាយរអាក់រអួលមិនចង់ចេញ គេក៏បន្លប់ «តោះ… តោះធាវីចាំក្នុងឡានយូរហើយ!» រ៉ាលីក៏ដើរទៅបើកទ្វារឡានរួចបញ្ឆេះ តែដារីននៅឈរខាងក្រៅឡានសម្លឹងមើលទៅរ៉ាលីទាំងមិនអស់ចិត្តនៅឡើយ
«ឯងនៅដល់ស្មើរណាទៀត ឆាប់ឡើងឡានមក…» រ៉ាលីតើនមិត្ត
«មែនហើយបង អ្នកផ្ទះកំពុងចាំបង…. ពួកគាត់នឹងបងខ្លាំងណាស់» ធាវីក៏ជួយរន្ថើនតាមរ៉ាលី
ដារីនសម្លឹងមើលយឺតៗ មើលជុំវិញខ្លួនដោយទឹកមុខក្រៀមក្រំ ហើយក៏បើកទ្វារឡានចូលទៅអង្គុយខាងក្រោយជាមួយធាវី រយន្តក៏រំកិលខ្លួនទៅមុខចាកផុតព្រលានយន្តហោះទៅ
……. ទឹកភ្នែកថ្លាឈ្វង់រមៀលស្រក់ កាត់ទទឹងស្នាមញញឹម ដែលមិនខុសពីចម្រៀងមួយបទ ចំនងជើងរបស់វាគឺ ស្រក់ទឹកភ្នែកកំពុងញញឹមរបស់កញ្ញាសុគន្ធនិសា……. ម្ចាស់ទឹកភ្នែកកំពុងឈរផ្អែកជញ្ជាំង ដែលនៅជ្រុងម្ខាង នៃចំណតរយន្តព្រលានយន្តហោះ ស្នាមញញឹមរបស់គេបង្ហាញពីក្តីសោមនស្ស នៅពេលឃើញអ្នកដែលខ្លួនរង់ចាំជាយូរមកហើយមកដល់ អារម្មណ៍នេះក៏មិនខុសពីអារម្មណ៍មនុស្សនានាក្នុងព្រលានដែរ ហើយទឹកភ្នែករបស់គេហាក់បង្ហាញផ្ទុយពីស្នាមញញឹម គឺប្រៀបបាននឹងទឹកភ្នែកដែលស្រក់អាឡោះអាល័យ ទឹកភ្នែកដែលនឹកដល់អ្នកដែលខ្លួនស្រលាញ់ជាទីបំផុតដែលរៀបនឹកចាញចេញពីគេទៅវិញ……. ពេលរថយន្តរ៉ាលីចេញផុតទៅ កម្លោះនោះនិយាយខ្សឹបៗ អួលអាក់តែម្នាក់ឯង
«ដារីនខ្ញុំពិតជានឹកឯងខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់នៅពេលឃើញឯងត្រលប់មកវិញ តែខ្ញុំមិនអាច…..មិនអាច ជួបឯងបាន… តើនរណាដឹងពីអារម្មណ៍ឈឺចាប់នេះទេ បើដឹងសុំជួយប្រាប់ខ្ញុំផង តើគួរធ្វើយ៉ាងណាទៅ……»
គេយំកាន់តែខ្លាំង រួចក៏ដើរទៅឡានរបស់គេហើយបើកចេញទៅ………….
………………..
«ជម្រាបសួរប៉ា…ម៉ាក់» ដារីនគោរពអ្នកមានគុណ ហើយគេរត់ទៅអោបម៉ាក់គេយ៉ាងណែន «ម៉ាក់!កូននឹកម៉ាក់ណាស់»
«ម៉ាក់ក៏នឹកកូនដែរ» អ្នកមីងចាប់ស្មាដារីន រួចទាញចេញមកមុខ «កូនម៉ាក់ឥលូវសង្ហារណាស់»
«អាស្រស់ហ្អា! ជួយយកឥវ៉ាន់ដារីនទៅទុកក្នុងបន្ទប់ផង» ប៉ាដារីន បង្គាប់អ្នកបម្រើឲ្យយកឥវ៉ាន់ដារីនទៅទុក
«ប៉ាវាអញ្ជើ្ញញភ្ញៀវ អង្គុយសិនមក៍ ប្រុងឲ្យភ្ញៀវឈរនិយាយឬ?» ម៉ាក់ដារីនប្រាប់ទៅប៉ាដារីន ឲ្យហៅភ្ញៀវអង្គុយ
«មិនអីទេ! អ្នកមីង» ធាវី និងរ៉ាលី ឧទានឡើងព្រមគ្នា… អ្នកទាំងអស់គ្នាក៏ចូលទៅអង្គុយលើសាឡុង ក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ
«អរគុណហើយរ៉ាលី ដែលបានទៅយកដារីនពីព្រលានយន្តហោះ» ម៉ាក់ដារីនអរគុណរ៉ាលី
«មិនបាច់គុណស្រ័យអីទេអ្នកមីង ដារីនជាមិត្តល្អខ្ញុំស្រាប់ហើយ» រ៉ាលីតបតាមការដ៏សមគួរ
«ប៉ាម៉ាក់កូនសុំទៅងូតទឹកផ្លាស់ខោអាវសិន… ធាវី…រ៉ាលីខ្ញុំសុំពេលបន្តិចណា» ដារីនសុំខ្លួនទៅបន្ទប់ដើម្បីសម្អាតខ្លួន ផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់
«ទៅចុះ! តិចទៀតចុះមកវិញ ប៉ាមានការនិយាយ» ប៉ាដារីនអនុញ្ញាត និងប្រាប់ដំនឹងអ្វីម្យ៉ាង
ដារីនក៏ឡើងទៅបន្ទប់ ហើយអ្នកបំរើក៏លើកទឹកជូនភ្ញៀវ និងប៉ាម៉ាក់ដារីន ដើម្បីបន្តកិច្ចសន្ទនា…
តាមពិតទៅគ្រួសាររបស់ដារីននៅឯខេត្តសៀមរាបទេ ដោយសារឆ្អឹងអណ្តែត វាសនាដល់ ដីដែលគ្រួសាររបស់ដារីនរស់នៅ មានថៅកែមកពីប្រទេសកូរ៉េ ទិញក្នុងតម្លៃថ្លៃ ដើម្បីធ្វើសណ្ឋាគារលំដាប់ផ្កាយប្រាំ ទើបគ្រួសារដារីន ផ្លាស់មកនៅភ្នំពេញដើម្បីប្តូរអនាគតថ្មី។
មកនៅភ្នំពេញ ប៉ាម៉ាក់ដារីនបានសម្រេចចិត្ត ទិញកូនវីឡាមួយដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពី camko city។ ហើយក៏បានបញ្ជូនដារីនទៅសិក្សាបន្តនៅប្រទេសអូស្រ្តាលី ….
ចូលដល់បន្ទប់ដារីនក៏រើ យកឥវ៉ាន់ចេញពីក្នុងវ៉ាលីស… គេរើរបស់របរដែលមានក្នុងវ៉ាលីស ចេញម្តងមួយៗ គេក៏ឃើញកន្សែងបង់ក ដែលណាថាជូនគេមុនគេចេញដំនើរទៅអូស្ត្រាលី គេចាប់កន្សែងចេញមកដោយទឹកមុខស្ងប់ស្ងាត់ ហើយទឹកភ្នែកក៏ស្រក់ រួចគេនិយាយជាមួយកន្សែង…
«ខ្ញុំត្រលប់មកវិញហើយ ម្តេចមិនឃើញម្ចាស់ឯងអញ្ចឹង….. ឯងដឹងទេខ្ញុំនឹកម្ចាស់ឯងស្ទើរឆ្កួតទៅហើយ… អរគុណឯងខ្លាំងណាស់ដែលតែងនៅក្បែរខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំនឹកគេ…. ខ្ញុំអាចស្បើយចិត្តខ្លះ ពេលមានឯងនៅជាមួយខ្ញុំ ផ្តល់ភាពកក់ក្តៅដល់ខ្ញុំ… ឯងពិតជាដូចម្ចាស់ឯងណាស់…» និយាយតែម្នាក់ឯងរួច ដារីនក៏យកកន្សែងនេះដាក់លើក្បាលដំនេកគ្រែ រួចគេក៏ផ្លាស់ខោអាវងូតទឹកទៅ…
……….
«ដារីន…ដារីនៗ លោកប៉ារីន ឲ្យហៅរីនចុះក្រោម..» សម្លេងស្រស់នៅមុខបន្ទប់ដារីន កំពុងហៅដារីនចុះក្រោម
«បាទ..បាទ! ខ្ញុំទៅលូវហើយ…» ដារីនតប ខណៈកំពុងស៊កអាវពាក់បានត្រឹមដើមទ្រូងនៅឡើយ
……….
«ធាវី… ជិតដល់ថ្ងៃរៀបការហើយ… ថែខ្លួនណាកូន… ម៉ាក់សង្ឃឹមថាម៉ាក់នឹងបាន កូនប្រសារល្អដូចជាឯង យូរមកហើយ» ម៉ាក់ដារីនចាប់ដៃធាវី រួចនិយាយពាក្យពិរោះស្តាប់ទៅកាន់អនាគតកូនប្រសារខ្លួន ខណៈជជែកគ្នារង់ចាំដារីនចុះមកពីបន្ទប់
«ប៉ាសង្ឃឹមមុតមាំថា កូននឹងក្លាយជាប្រពន្ធល្អរបស់ដារីន… កូនប្រសារល្អរបស់ប៉ានិងម៉ាក់ ហើយជាពិសេសប៉ានិងឆាប់បានចៅពរឆាប់ៗនេះ» ប៉ាដារីនបន្តសរសើបន្ទាប់ពីប្រពន្ធខ្លួនជាអ្នកផ្តើមមុន ហើយគាត់ទាំងពីរសើច ក្នុងសំនើចបែបសប្បាយចិត្ត ធ្វើឲ្យធាវីអៀនមុខឡើងក្រហម បានត្រឹមតែឆ្លើយ «ចា៎…ចា៎…» ចំនែករ៉ាលីវិញ ញញឹមដែរតែញញឹមមិនអស់ព្រោះដឹងថាការពិតរបស់ដារីនវាយ៉ាងណា
………..
មិនដឹងជាដារីនចុះមកតាំងពីអង្កាល់ណាទេ តែត្រឹមដឹងថាគេចុះមកបានពាក់កណ្តាលជណ្តើរ ក៏លឺឃ្លាសន្ទនាប៉ុន្មានចុងក្រោយនោះ ធ្វើឲ្យគេគាំងដំណើរ ហើយបើកភ្នែកបើកធំៗ រន្ធត់ក្នុងចិត្ត អ្វីដែលគេខ្លាចបំផុតបានមកដល់ហើយ គេខំគេចវេស តែឥលូវវាមកហើយ មកកាន់តែកៀកហើយ..
«ថាម៉េចម៉ាក់ ជិតដល់ថ្ងៃរៀបការហើយ… ហេតុអីក៏ខ្ញុំមិនដឹង.. អ្នកទាំងអស់គ្នាមិនប្រាប់ខ្ញុំមួយម៉ាត់សោះ» ដារីនចងចិញ្ចើម ចុះមកតាំងៗ សួរកាត់សន្ទនាអ្នកឯទៀត
«អឺ! ល្អហើយ ឯងចុះមកល្មម… យើងកំពុងតែចង់ប្រាប់ឯងស្រាប់… ប៉ានិងម៉ាក់បានកំនត់ថ្ងៃរៀបការឯងហើយ គឺនៅដើមខែក្រោយនេះ..» ប៉ាដារីនហៅដារីនចូលមកអង្គុយហើយប្រាប់នូវអ្វីដែលដារីនឆ្ងល់
«ថាម៉េចប៉ា ដើមខែក្រោយ… អ្នកទាំងអស់គ្នាបានសួរចិត្តខ្ញុំឬនៅ មុននឹងសម្រេចថ្ងៃរៀបការឲ្យខ្ញុំ?» ដារីនចាប់ផ្តើមអួលដើមក ហើយដំឡើងសម្លេង
«ម៉េចនិយាយបែបហ្នឹងកូន! កូនភ្ជាប់ពាក្យជាង៤ឆ្នាំហើយណា.. ហើយធាវីគេរង់ចាំកូនយូរគួរសមហើយ ដឹងទេ គេនឹកកូនខ្លាំងណាស់ គេតែងមកលេងផ្ទះយើងជាញឹកញាប់ហើយ ធ្វើកិច្ចការមួយចំនួន ប្រៀបដូចជាអ្នកផ្ទះនេះទៅហើយ.. ម្យ៉ាងទៀតកូនក៏រៀនចប់ អាយុកូនក៏សមល្មមនិងបង្កើតគ្រួសារហើយដែរណាកូន!» ម៉ាក់ដារីននិយាយបកស្រាយ ពន្យល់ដារីនកុំឲ្យដារីនច្រលោតទាន់….
«….តែ…តែខ្ញុំមិនទាន់ចង់រៀបការនៅឡើយទេ…» ដារីនតបទាំងរអាក់រអួល ហើយមុខគេកាន់តែក្តៅក្រហមឡើងៗ
«…ម៉េចក៏ឯងនិយាយចឹង នៅចំពោះមុខធាវី ហ្អា៎! ដារីន…» ប៉ាដារីនចាប់ផ្តើមខឹងនឹងអាការៈដារីន
«…តែយើងភ្ជាប់ពាក្យហើយតើ!» ដារីនកាន់តែតម្លើងសម្លេង… ធាវីទម្លាក់ទឹកមុខ ហើយបញ្ចេញអាការៈអន់ចិត្ត ព្រោះនាងរង់ចាំថ្ងៃរៀបការយូរមកហើយ តែបែរជាសម្តីកូនកម្លោះ ហាក់ជាព្រួញពិសបាញ់ទ្រូងនាងទៅវិញ
«….ប៉ានិងម៉ាក់លែងបណ្តោយឯងហើយ.. ឯងត្រូវតែរៀបការតាមថ្ងៃយើងកំណត់..» ប៉ាដារីនហាក់ដាច់អហង្កាចំពោះដារីនហើយ និយាយរួចគាត់ក៏ដើរចេញទៅបន្ទប់ ហើយម៉ាក់ដារីនក៏ទៅតាម ដើម្បីបន្ធូរបន្ថយស្ថានការណ៍តឹងតែងនេះ… ដារីនក៏ងើបចេញដើរចេញទៅសួនខាងក្រៅ
………..
«ធាវី! កុំអន់ចិត្តខឹងនឹង ដារីនណា ប្រហែលជាលឿនពេកសម្រាប់ដារីន ក្នុងការរៀបការបង្កើតគ្រួសារថ្មី» រ៉ាលីនិយាយលើកទឹកចិត្តធាវី ពេលឃើញធាវីអង្គុយឈ្ងោកមុខ មិនព្រមចេញទៅណា
«មិនអីទេ! អរគុណច្រើនណាស់លី ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍គាត់ ទុកឲ្យគាត់នៅម្នាក់ឯងសិនចុះ មើលទៅគាត់ទើបតែមកដល់ ប្រហែលជាអស់កម្លាំងហើយមើលទៅ ឲ្យគាត់សម្រាកសិនទៅ…» ធាវីប្រឹងតបទាំងទឹកមុខញញឹមស្ងួត
«អញ្ចឹងមិនអីទេ! ចាំខ្ញុំជូនធាវីទៅផ្ទះវិញ»
«ចា៎! អរគុណ»
ពេលចេញមកក្រៅ ធាវីនឹកចង់ទៅលាដារីនដែរ តែពេលដើរទៅដល់សួនច្បារ នាងឃើញដារីនអង្គុយឈ្ងោកមុខ ហើយយកដៃជ្រោងសក់ មើលទៅហាក់មានកង្វល់អ្វីម្យ៉ាងក្នុងចិត្ត ដែលមិនអាចប្រាប់បាន នាងក៏បែរខ្នងដើរមកវិញទាំងទឹកមុខសោះកក្រោះ ហើយឡើងឡានរ៉ាលី ដើម្បីឲ្យរ៉ាលីជូនទៅផ្ទះ…
khmergaynovels 